Opalenizna w kontekście analizy kolorystycznej - opis zjawiska, efekty, mity

Podkład muzyczny: Louis Armstrong, What a Wonderful World.

"Nie wiem, czy to ma znaczenie w analizie kolorystycznej, ale moje ramiona opalają się inaczej, niż nogi".
Nie, nie ma. Jest to zjawisko powszechne i dotyczące każdego człowieka, który w promieniach słońca po świecie częściej chodzi, niż leży. Dlaczego? Ponieważ promieniowanie elektroma... aaa, dobra, ponieważ promienie słoneczne padają na nas prostopadle z góry, wobec czego pierwsze obrywają: nos i policzki, dekolt i ramiona, a także dłonie i... stopy, czyli te fragmenty ciała, które są w pozycji stojącej ustawione najbardziej horyzontalnie. W pozycji horyzontalnej na brzuchu zaś opaliłyby się nam plecy, tyłek i nogi, a tors nie - i to też nie ma żadnego związku z analizą kolorystyczną.

Pewne znaczenie może mieć odcień opalenizny, jej intensywność, lub brak. Ale doprawdy nie ma sensu tego analizować w oderwaniu od pozostałych cech kolorystyki danego homo sapiens. Ani tez w oderwaniu od pełnych zakresów możliwości kolorystycznych dostępnych naszemu gatunkowi. Skóra jest sporym organem, fakt, ale jednocześnie jest to najmniej wydajny diagnostycznie element układanki w analizie kolorystycznej. Jej barwa może się zmienić w kwadrans, można ją też świetnie zamaskować odpowiednimi kosmetykami, dodatkowo występują w niej wyłącznie ciemne eumelaniny, a jasnych feomelanin można w niej szukać z mikroskopem... i nie znaleźć, a na to wszystko wiele chorób, niedoborów i zaburzeń hormonalnych może wpływać na jej wygląd w takim stopniu, że nie dostrzeżemy w takim organie jego kolorystycznego potencjału.
A jeśli już mowa o tym potencjale - jakże często przecież nie wyciskamy maksów ze swoich komórek barwnikotwórczych, nieprawdaż? To tryb życia ma wszak największy wpływ na intensywność opalenizny. Ten sam typ kolorystyczny pracujący 12h/7 dni w tygodniu na świeżym powietrzu vs siedzący 24h pod kamieniem przy kompie będzie prezentował zgoła różny wynik podobnego potencjału kolorystycznego zapisanego w genach.


A skoro już sobie rozmawiamy o opaleniźnie, to warto zawsze wrócić do podstaw i sięgnąć po wiedzę od analizy kolorystycznej starszą. Tak, wiecie, żeby rozumieć na wielu poziomach, o czym mowa. Tak się bowiem złożyło, że dobra Bozia dała nam melaniny nie tylko po to, abyśmy mogli sobie do nich dobierać kolory sukienek, czy pomadek. Choć to urocze, że z każdej ludzkiej cechy chcemy i potrafimy wycisnąć piękno. Melaniny pełnią kilka ważnych funkcji w naszych organizmach, a jedną z zupełnie podstawowych jest ochrona naszych komórek przed zniszczeniami sianymi przez promieniowanie ultrafioletowe. To nasza fizyczna tarcza przed UV, pomyślana bardzo sprytnie: otóż pod wpływem tego bodźca melanosomy, czyli ciałka zawierające ziarnistości melanin, ustawiają się jak czapka bezpośrednio nad jądrem komórek, chroniąc je przed dalszym wpływem nie całkiem zdrowego dla nas promieniowania ultrafioletowego. Przetrwaliśmy, bo mamy systemy obronne dostosowane do życia pod śmiertelnie palącą gwiazdą.

"Czapeczki" te, oczywiście, wpływają przy okazji na kolor naszej skóry. Nietrwale, bo gdy bodziec ustaje, zatrzymana zostaje również wzmożona melanogeneza.

Podsumowanie wątku o opaleniźnie zostawiam Sylwii (głęboka jesień), która najpiękniej zaprezentuje upadek znanego mitu o tym, jakoby czysta biel oraz barwy neonowe podkreślały i dodawały urody opalonej skórze. Tłumaczenie, iż w naszej naturze nie znajdziemy pigmentów odpowiadających nasyceniu fluo zakreślaczom wydaje się zbędne.

Sylwia wchodzi cała na czerwono, złoto i rodzynkowo. Jest roześmiana, wyluzowana, opalona i piękna. Nikt nie ma problemów z dostrzeżeniem jej pięknej, złoto-miedzianej opalenizny, dodatkowo jeszcze noszone kolory zdają się ją przedłużać na ubranie - także w kolorach ciemnych, ale cudownie ozłoconych i miękkich, łagodnych, choć mających w sobie sporo nasycenia w porównaniu choćby z kolorystyką tła. Jest pięknie, wszystko gra, a Sylwia jest sobą.

Zanim przewinięcie na drugie zdjęcie, uprzedzam o możliwości uszkodzenia wzroku. Na drugim zdjęciu Sylwia ma na sobie biel, fuksję, siarkę i ostry turkus, a wszystkie na sterydach, żeby wycisnąć z opalenizny ostatnią ziarnistość melaniny.


Skąd się wziął mit o tym, że takie kolory "podkręcają" opaleniznę? Już tłumaczę. Jako gatunek ciekawski i posiadający niezły zmysł obserwacyjny, potrafimy intuicyjnie rozpoznać i używać zjawiska kontrastu. Już jako niemowlęta rozpoznajemy czarno-białe szlaczki w książeczkach kontrastowych dla dzieci. Wiemy, że kolory najciemniejsze podkręcają przeciwną cechę drugiego koloru, stąd połączenie czerni z bielą jest tak dla nas atrakcyjne. I rzeczywiście, w sąsiedztwie neonów, a więc barw bardzo jasnych, opalenizna wydaje się być jeszcze ciemniejszą. Jednocześnie dzieje się coś niedobrego z jej odcieniem: stała się ziemista, bura. Co więcej, nie widzimy Sylwii, a tylko jakąś postać wchodzącą za tą zaciekłą walką na pierwszym planie.



Czerń z bielą dają atrakcyjny, lśniący, korzystny dla obu stron efekt nie dlatego, że kontrast. Ale dlatego, że kontrast głównych, przeciwstawnych sobie cech tych barw idzie w parze z harmonią pozostałych atrybutów. Zarówno biel, jak i czerń są uznawane za "kolory" jednocześnie: nasycone i chłodne.

Tymczasem neony mają wszystkie cechy sprzeczne z cechami kolorystyki Sylwii i dlatego właściwie trudno tutaj mówić o świadomym użyciu kontrastu.

Poza tym - czy neony podkręcą uniwersalnie każdą opaleniznę?

Oraz czy jesteśmy tylko opalenizną?


Dobrego dnia!



Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Copyright © 2014 Arsenic - naturalnie z przekorą , Blogger